Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

Spowiedź Święta

W dni powszednie:
podczas każdej Mszy świętej

W niedziele i święta:
podczas każdej Mszy świętej

w I piątek miesiąca:
od godz. 6.00 i od godz. 16:00

W razie potrzeby kapłani posługują w konfesjonale po mszy św. lub na indywidualną prośbę.

Spotkanie z Chrystusem w sakramencie pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi. Trud ten polega na spełnieniu wszystkich warunków pokuty.

Aby dobrze odprawić spowiedź św. należy spełnić pięć warunków dobrej spowiedzi:

1. Rachunek sumienia - Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie popełnionych grzechów.
2. Żal za grzechy - Żałuje za grzechy ten, kto smuci się, że zgrzeszył i postanawia poprawę.
3. Mocne postanowienie poprawy - Następstwem prawdziwego i szczerego żalu jest postanowienie poprawy.
4. Szczera spowiedź - Wyznanie wszystkich grzechów. Na spowiedzi mówi się prawdę. Kapłanowi nie wolno niczego powiedzieć, co usłyszał w konfesjonale. Obowiązuje go tajemnica spowiedzi. Świadome zatajenie grzechu ciężkiego przy spowiedzi powoduje, iż spowiedź nie daje odpuszczenia grzechów i jest świętokradztwem. Nie wyznanie grzechu ciężkiego przez zapomnienie sprawia, że taka spowiedź jest ważna, a zapomniany grzech należy wyznać przy następnej spowiedzi.
5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu - Zadośćuczynicie bliźniemu polega na naprawieniu wyrządzonej mu krzywdy i szkody.

Nauczanie Kościoła Katolickiego na temat sakramentu pokuty:
Katechizm Kościoła Katolickiego pkt. 1420-1498.

Obowiązujące normy prawne:
Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 959-997.

Chrzest Św.

Chrzest jest pierwszym sakramentem.

Chrzest jest najpotrzebniejszym sakramentem. Kto bowiem nie przyjmie sakramentu chrztu, nie może uzyskać zbawienia według słów Pana Jezusa: „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3,5). Kościół katolicki udziela chrztu świętego, posłuszny rozkazowi Zbawiciela: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28, 19).

Wymagane dokumenty:

– Akt urodzenia dziecka z USC,
– Wyciąg z aktu ślubu kościelnego rodziców,
– Jeśli nie został zawarty ślub kościelny akt kontraktu cywilnego,
– Dane o rodzicach chrzestnych (imiona, nazwiska, wiek, wyznanie, zawód, adres zamieszkania),
- Zaświadczenia z parafii zamieszkania chrzestnych o praktykowaniu wiary.

Kto może być Rodzicem Chrzestnym?

Zgodnie z chrześcijańską tradycją, przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Jego zadaniem jest, w wypadku chrztu osoby dorosłej, towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego; a w przypadku chrztu dziecka ma on wraz z rodzicami przedstawić dziecko do chrztu i pomagać w jego wychowaniu religijnym, tak, by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie.
Chrzestnym nie może więc być każdy. Więcej, Kościół stawia osobom, które maja być chrzestnymi bardzo konkretne wymagania.

Chrzestnym może być ten, kto:

1. został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców /opiekunów/;
2. jest katolikiem;
3. ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;
4. jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył szesnaście lat;
5. przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
6. prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami jakie ma pełnić;
7. prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej);
8. nie jest ojcem ani matką dziecka /osoby przyjmującej chrzest/.

Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej, czy żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Musi przecież, wraz z rodzicami dziecka, wyznać wiarę, w której dziecko ma być ochrzczone, i wyrzec się wszelkiego zła! Ma być to osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, najlepiej uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.
Zadaniem chrzestnego jest bowiem nie tyle „rozpieszczanie” dziecka prezentami ile wspomaganie rozwoju jego wiary. A zatem kryterium wyboru nie może być w żadnym wypadku stan posiadania majątkowego.
Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty (czy może dbać o wiarę dziecka chrzestny, który widuje chrześniaka raz czy dwa razy w roku?). Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem, tak, by w razie potrzeby, mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania.
To dlatego, gdy chrzestny nie jest osobiście znany proboszczowi, wymagane jest zaświadczenie z parafii zamieszkania, że jest osobą wierzącą i praktykującą.
————————————————-
1. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 872.
2. Wtajemniczenie chrześcijańskie. Wprowadzenie ogólne, 8-10; KPK, kan. 874.

I Komunia Św.

Szczególnie ważnym w życiu każdego chrześcijanina oraz życiu Kościoła jest przyjęcie Komunii świętej po raz pierwszy. 

Dzieci przystępujące do tego sakramentu (oprócz katechizacji w szkole) wraz z rodzicami winni uczestniczyć w comiesięcznych spotkaniach przygotowujących, które odbywają się w ........... niedzielę miesiąca. 

• Eucharystia jest centrum i szczytem życia Kościoła, ponieważ Chrystus włącza Kościół i wszystkie jego członki do swojej ofiary uwielbienia i dziękczynienia, złożonej raz na zawsze Ojcu na krzyżu. Przez tę ofiarę Chrystus rozlewa łaski zbawienia na swoje Ciało  i Krew Pana. Elementy te konstytuują jeden i ten sam akt kultu.

• Celebracja Eucharystii obejmuje zawsze: głoszenie słowa Bożego, dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za dar Jego Syna; konsekrację chleba i wina oraz uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pana.

• Eucharystia jest pamiątką Paschy Chrystusa, to znaczy dzieła zbawienia wypełnionego przez Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Dzieło to uobecnia się w czynności liturgicznej.

• Sam Chrystus, wieczny Arcykapłan Nowego Przymierz, działając przez posługę kapłanów, składa Ofiarę eucharystyczną. Sam Chrystus, rzeczywiście obecny pod postaciami chleba i wina, jest również darem ofiarnym składanym w Eucharystii.

• Tylko kapłani wyświęceni mogą przewodniczyć Eucharystii i konsekrować chleb i wino, aby stały się Ciałem i Krwią Pana.

• Kto chce przyjmować Chrystusa w Komunii eucharystycznej, musi być w stanie łaski. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, nie powinien przystępować do Eucharystii bez otrzymania uprzednio rozgrzeszenia w sakramencie pokuty.

• Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii świętej pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich. Kościół żywo poleca wiernym, by przyjmowali zawsze Komunię świętą, gdy uczestniczą w sprawowaniu Eucharystii. Zobowiązuje ich do tego przynajmniej raz w roku. 

Bierzmowanie

Wymagane dokumenty:

• metryka chrztu
• zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji
• w przypadku osób starszych – świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej

Małżeństwo

Wymagane dokumenty:

• aktualne, tj. z datą do 3 miesięcy wstecz, metryki chrztu „świeżość” metryki daje pewność, że nie ma mowy o bigamii lub innej nieprawidłowości, ponieważ na metryce chrztu odnotowuje się zawarte małżeństwo kościelne, święcenia lub śluby zakonne, czasem poświadcza się też sakrament bierzmowania,
• dowody osobiste,
• ostatnie świadectwo katechizacji,
• świadectwo bierzmowania (o ile nie odnotowano na metryce chrztu),
• zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie przedmałżeńskiej,
• zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego (niezbędne gdy małżonkowie chcą, aby ślub kościelny pociągał za sobą również skutki cywilno-prawne – tzw. ślub konkordatowy) lub akt ślubu, jeśli wcześniej zawarto związek cywilny.

Namaszczenie chorych

Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który doświadcza trudności związanych ze stanem ciężkiej choroby lub starości.

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości. Sakrament ten chrześcijanin może przyjmować za każdym razem gdy jest dotknięty ciężką chorobą lub gdy nastąpiło jej nasilenie.

Sakramentu tego udzielają tylko kapłani. Przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez samego prezbitera, który celebruje ten sakrament.

Skutkami specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są: zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra i dla dobra Kościoła; umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby i starość; przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty; powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu; przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

W parafii św. Mikołaja w Końskich duszpasterze posługują chorym:

1.  W DPS-ie "Cichy Zakątek" - cotygodniowa Msza Święta niedzielna i pozostałe sakramenty 

2. W nagłych wypadkach rodzina chorego, sąsiedzi lub sam chory mogą kapłana poprosić do chorego.

3. W mieszkaniu chorego należy przygotować stół lub ławę przykrytą białym obrusem, na niej świece, krzyż i wodę świeconą. Natomiast do namaszczenia chorych: zwitek waty, sól i kawałek chleba, cytrynę.

4. W naszej parafii z posługą sakramentalną do chorych kaplani udają się raz w miesiącu z okazji I piątku miesiąca od godz. 8.30. Ponadto, w ostatnim tygodniu poprzedzającym Boże Narodzenie i Wielkanoc.

Chorych należy zgłosić w kancelarii lub zakrystii

W Kościele katolickim Namaszczenie chorych zostało odnowione w wyniku Reformy liturgicznej soboru watykańskiego II. 30 listopada 1972 roku papież Paweł VI wydał na ten temat konstytucję Sacram Unctionem Infirmorum. Współcześnie kładzie się nacisk na znaczenie uzdrawiające namaszczenia. Jak zauważył Katechizm Kościoła Katolickiego, choć w historii udzielania tego sakramentu doszło do ewolucji w kierunku rytu przedśmiertnego, jednak nigdy nie zapomniano o jego mocy przywracania zdrowia ciała i duszy

Do obrzędu używa się oleju chorych (łac. oleum infirmorum), poświęconego przez biskupa w Wielki Czwartek lub przez delegowanego kapłana. Sakrament ten dana osoba może przyjąć wielokrotnie, ilekroć nastąpi u niej znaczące pogorszenie stanu zdrowia (KKK 1515). Jeżeli choroba uniemożliwia spowiedź, łaską sakramentu, jako aktu Kościoła, któremu zostało powierzone zadanie rozwiązywania i związywania (por. Mt 18,18) jest także odpuszczenie grzechów.

Trzy sakramenty, namaszczenie, jako sakrament Ducha Świętego, udzielane razem z poprzedzającą je spowiedzią (= sakramenty uzdrowienia) i następującą po nim Eucharystią – są w pewnym sensie odpowiednikiem Sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Z reguły, w pierwszych wiekach Kościoła udzielano ich w następującej kolejności: w czasie Nocy paschalnej najpierw był chrzest, po którym następowało namaszczenie bierzmowania, a następnie ochrzczonych prowadzono na wspólną Eucharystię, włączając ich do wspólnoty Kościoła, jakby byli już w nowo odzyskanym raju.

Kapłaństwo

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełnianie w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiteriat i diakonat. Pełniący urząd święceń wykonują swoja posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie, kult Boży i rządy pasterskie. 

Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna. Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego, potrzebnych dla jego posług. Święcenia wyciskają niezatarty charakter sakramentalny. 

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały staranie rozeznane. 

Z parafii pochodzą następujący kapłani: 

ks. Andrzej Zdzisław Bartosiński, ks. Marek Bartosiński, ks. Andrzej Dwojakowski, ks. Radosław Furmański, ks. Waldemar Gula, ks. Artur Hejda, ks. Zbigniew Hendel, ks. Józef Hernoga, ks. Andrzej Kania, ks. Krzysztof Kania, ks. Dariusz Konieczny, ks. Grzegorz Kucharski, ks. Adam Łyżwa, ks. Henryk Paliński, ks. Marian Obratański, ks. Andrzej Wierzbicki, ks. Wojciech Tkaczyk, ks. Paweł Męcina, ks. Marek Nowakowski.

Z parafii pochodzą alumni: Kacper Klusek, Szymon Maliborski i Jakub Kowalczyk.

Wszystkich chętnych młodych mężczyzn zapraszamy do kontaktu z Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu. Więcej informacji na www.seminarium.radom.pl 

Pogrzeb

Prośba o pogrzeb katolicki powinna być potwierdzeniem woli zmarłego, że zarówno za życia jak i po śmierci pragnął być zjednoczony z Bogiem.

Zgłoszenia powinna dokonać osoba blisko spokrewniona z osobą zmarłą, mogąca decydować również o miejscu pochówku.

Telefony do pracowników Cmentarza Parafialnego w Końskich:

Sławomir Malicki: 664 957 532

Ryszard Stramski: 607 868 204

Wyszukiwarka grobów - Cmentarz Parafialny (grobonet.com)

Przy zgłoszeniu należy dostarczyć następujące dokumenty:

• kartę zgonu potwierdzoną przez Urząd Stanu Cywilnego
• zaświadczenie o przyjęciu przed śmiercią sakramentów spowiedzi, komunii i namaszczenia (jeżeli zmarły przebywał w szpitalu lub hospicjum)
• zgoda parafii miejsca zamieszkania zmarłego na pogrzeb w innej parafii (nie dotyczy zmarłych zamieszkałych na terenie naszej parafii).

Liturgia pogrzebu ma ścisły związek z przeżyciami wiernych. Jej celem jest nie tylko modlitwa za zmarłego, lecz także obudzenie wiary i nadziei członków jego rodziny i uczestników pogrzebu. Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego. Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu.

Prawo do pogrzebu kościelnego mają wszyscy wierni i katechumeni (kan. 1183 KPK). Konferencja Episkopatu Polski, adoptując odnowione obrzędy pogrzebu do warunków polskich, zezwoliła ponadto na katolicki pogrzeb dzieci, które zmarły przed chrztem. Jeżeli rodzice proszą o taki pogrzeb, nie należy odmawiać, nie tylko ze względu na ich odczucia, ale i z racji głoszonej przez Kościół sakralnej wartości ludzkiego życia. Proponując jedną stację podczas pogrzebu takiego dziecka należy wybrać „stację przy grobie”, aby rodzice katoliccy tym pełniej odczuli towarzyszenie Kościoła w ich cierpieniu.

Tym, którzy wybrali spalenie swoich zwłok, należy udzielić chrześcijańskiego pogrzebu, chyba, że z całą pewnością wiadomo, iż podjęli oni tę decyzję z motywów przeciwnych zasadom wiary chrześcijańskiej (por. kan. 1184, §2 KPK). W takiej sytuacji trzeba jednak wyeliminować niebezpieczeństwo zgorszenia ze strony wiernych. W katechezie wypada zasygnalizować, że Kościół wyżej ceni zwyczaj grzebania zwłok, aniżeli ich kremację, przede wszystkim z uwagi na fakt, iż sam Chrystus po swojej śmierci został pogrzebany.

Według powszechnego zdania psychiatrów samobójcy nie są w pełni odpowiedzialni za swój czyn. Dlatego nie odmawia się im pogrzebu katolickiego, jeżeli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła. Uczestnikom takiego pogrzebu należy wyjaśnić sytuację. Jeżeli zachodzi poważna wątpliwość należy zwrócić się do Biskupa miejsca. Samobójcę, który przed zamachem na własne życie dawał zgorszenie, należy traktować jako jawnego grzesznika. W razie wątpliwości duszpasterz powinien zwrócić się o radę do biskupa. Uczestnikom pogrzebu należy wyjaśnić powody podjętej decyzji. W wypadkach wątpliwych (nagła śmierć, śmierć na skutek alkoholizmu lub narkomanii) nie należy odmawiać posługi religijnej nad grobem pamiętając, że zmarły stanął już na sądzie Bożym, a modlitwa za żywych i umarłych może być źródłem pociechy dla żyjących, a nawet początkiem nawrócenia. Szczegółowe wypadki pozostawia się do osądzenia roztropności proboszcza. W wypadkach szczególnych trudności proboszcz winien odnieść się do biskupa diecezjalnego, do którego decyzji należy się dostosować (por. kan. 1184 KPK).

Nie mają prawa do kościelnego pogrzebu: notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy, osoby, które wybrały spalenie ciała z motywów przeciwnych chrześcijańskiej wierze i jawni grzesznicy (kan. 1184 § 1 KPK). W wyżej wymienionych przypadkach możliwy byłby pogrzeb katolicki, gdyby te osoby wyraziły przed śmiercią jakiś akt skruchy, np. prośbę o kapłana, ucałowanie krzyża, akt żalu. O znakach nawrócenia może poświadczyć nawet jedna osoba, jeżeli jest wiarygodna. Duszpasterze niech w takich wypadkach wyjaśnią wiernym, dlaczego jest pogrzeb, aby uniknąć w ten sposób zgorszenia oraz niepokoju w parafii. Gdy słusznie odmawia się pogrzebu kościelnego, tam też odmawia się i Mszy św. pogrzebowej (kan. 1185 KPK).

Podczas ceremonii pogrzebowych stanowczo należy unikać wygłaszania mów pochwalnych na cześć zmarłego. Ważne szczegóły z jego życia mogą być wspomniane jedynie w kontekście rozważanego Słowa Bożego, jako modlitwy dziękczynienia składanego Bogu. Słowa, które celebrans kieruje do wiernych podczas pogrzebu muszą być zgodne z rzeczywistą sytuacją. Duszpasterz powinien tę sytuację znać i ewentualnie dokładnie poinformować o niej innego kapłana; który będzie przewodniczył obrzędom pogrzebu. Jeżeli jest taki zwyczaj, krewni lub bliscy znajomi zmarłego mogą wygłosić nad grobem słowo pożegnania.